به رهی دیدم برگ خزان
پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا بود

چو زگلشن روکرده نهان
در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود


ای برگ ستمدیده ی پاییزی
آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی
روزی تو هم آغوش گلی بودی
دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا دلداده ی رسوا
گویمت چرا فسرده ام
در گل نه صفایی باشد نه وفایی
جز ستم ز دل نبرده ام

آه بار غمش در دل بنشاندم
در ره او من جان بفشاندم

تا شد نوگل گلشن زی به چمن

رفت آن گل من از دست
با خار و خسی بنشست
من ماندم و صد خار ستم
این پیکر بی جان

ای تازه گل گلشن
پژمرده شوی چو من
هر برگ تو افتد به رهی
پژمرده و لرزان